وقتی خدا خرد را آفرید به وی فرمود: «بیا» پس آمد. آن
گاه فرمود: «من کیستم و تو کیستی؟» گفت: «من منم و تو تو!!! » آن گاه به
وی فرمود: «پشت کن او نیز پشت کرد. آن گاه به وی فرمود: «من کیستم و تو
کیستی»؟ گفت من بنده خوارم و تو پروردگار بزرگ هستی.
وقتی عقل در مقابل نور قرار می
گیرد، احساس می کند که خودچیزی است . نمی داند او آینه دار نور حق تعالی
است و خود چیزی ندارد و لذا می گوید من منم و تو تو . اما وقتی ادبار کرد
در تاریکی محض قرار می گیرد احساس می کند که خود، چیزی است نمی داند او
آینه دار نور حق تعالی است و خود چیزی ندارد لذا می گوید «من منم و تو تو»
اما وقتی ادبار کرد در تاریکی محض قرار می گیرد و می فهمد که هیچ ندارد از
این رو می گوید: «انا العبد الذلیل و انت الرب الجلیل.»
|