ﺁﻣﺪﯼ
ﻃﺒﻌﻢ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﺷﺪ، ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺷﺪ ﺧﯿﺲ
ﺧﯿﺲ ﺍﺯﺷﻮﻕ، ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺁﻣﺪﯼ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻧﺖ
ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﯼ
ﺭﻭﺡ ﺭﺳﺘﺎﺧﯿﺰﯼ ﻣﻦ! ﺩﺭ ﺗﻨﻢ ﺟﺎﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺁﻣﺪﯼ
ﻭ ﻫﺮ ﺧﯿﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﭘﯿﺶ
ﭘﺎﯾﺖ ﺳﺮ ﺑﺮﯾﺪﻡ ﻋﯿﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺗﺎ
ﺍﺑﺪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮﯼ ﻣﻮﯼ ﺗﻮﺍَﻡ
ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﻣّﯿﺪ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺗﻮ، ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ
ﻋﺸﻖ ﺯﻻﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﻨﺠﯽ ﺑﺎ ﻗﺴﻢ
ﺍﯼ
ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﺳﻮﮔﻨﺪ، ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ
ﮔﺮﺩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻧﮕﯿﺮﺩ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ
ﻟﺤﻈﻪ
ﺍﯼ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺍﯾﻦ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺷﺮﻁ
ﮐﺮﺩﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﺎﻃﺮﻡ
ﺧﻮﺩ
ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﯼ ﺧﻮﺏ! ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺷﺮﻁ
ﮐﺮﺩﯼ ﺟﺰ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻦ ﮔﺎﻡ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﮐﺴﯽ
ﻗﻠﻌﻪ
ﺍﯼ ﻣﺘﺮﻭﮎ ﻭ ﮔﻤﻨﺎﻣﻢ، ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺁﻥ
ﻗﺪَﺭ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﺩﻟﻢ
ﺣﺲّ
ﺻﺤﺮﺍ ﮔﺮﺩِ ﺷﻬﺮﺁﺷﻮﺏ! ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ
ﺩﺍﻣﻦ ﻣﻮّﺍﺟﺖ ﺁﺗﺶ ﺯﺩ ﻣﺮﺍ
ﺭﻗﺺ
ﻣﺸﻌﻞ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺣﻮﺍﺳﺖ ﻫﺴﺖ ﯾﮏ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻫﯿﭻ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﯾﯽ ﻧﺸﺪ؟
ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﻟﺨﻮﺵ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﭘﺎﯾﯿﺰ،
ﯾﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺧﻮﺷﺮﻧﮓ ﮐﻪ ﺯﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﺭﻧﺠﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺁﺑﯽ ﺑﺎﺷﺪ...ﻻﺟﻮﺭﺩﯼ ﺑﺎﺷﺪ...
ﺑﻨﻔﺶ ﯾﺎﺳﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺘﯽ،
ﯾﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺩﻟﺖ ﻧﮕﯿﺮﺩ... ﮐﻪ ﻏﺮﻭﺑﺶ ﻏﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ...
ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻐﺾ ﻧﺒﺎﺷﺪ،
ﻣﻬﺮ ﻭ ﺁﺑﺎﻥ ﻭ ﺁﺫﺭﺵ ﺗﻮ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﻫﯿﭻ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺧﯿﺴﯽ ﻧﯿﻨﺪﺍﺯﺩ،
ﮐﻪ ﺩﻝ ﮐﻨﺪﻧﺶ ﺁﺳﺎﻥ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻨﺶ ﺑﺎﺷﺪ،
ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ.... ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺑﺎﺷﺪ
ﯾﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ،
ﻣﺎﻝ ﻣﺎ ﺁﺩﻣﻬﺎیی که ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ...
ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺳﯿﺪ ﺟﻮﺟﻪ ﺍﯾﯽ ﺍﺯ ﺟﻮﺟﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﮐﻢ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ
قیصر امین پور میگوید آدم هایی هستند در زندگیتان ؛
نمیگویم خوبند یا بد ...
چگالی وجودشان بالاست ...
افکار...
حرف زدن...
رفتار...
محبت داشتنشان...
و هر جزئی از وجودشان امضا دار است ..
یادت نمیرود "هستن هایشان را" ...
بس که حضورشان پر رنگ است رد پا هک میکنند،
اینها روی دل و جانت ...
بس که بلدند "باشند"...
این آدم ها را باید قدر بدانی...
وگرنه دنیا پر است از آن دیگر های بی امضایی که شیب منحنی حضورشان،
همیشه ثابت است...
بعضی از آدم ها ترجمه شده اند...
بعضی از آدمها فتوکپی آدمهای دیگرند...
بعضی از آدمها با چند درصد تخفیف به فروش میرسند ...
بعضی از آدمها فقط جدول و سرگرمی دارند...
بعضی از آدمها خط خوردگی دارند ...
بعضی از آدمها راچند بار باید بخوانیم تا معنی آنها را بفهمیم
و بعضی از آدمها را باید نخوانده کنار گذاشت ...
از روی بعضی از آدمها باید مشق نوشت و از بعضی از آدمها جریمه ...